agresja

Andrzej Krzywka; „DOPÓKI WIEJE WIATR”, metal, 1988 r.

ciągle nie mogę pojąć

skąd bierze się rozedrganie

co dolepia mu skrzydła

czemu zgrzyta zębami

czemu szczeka i warczy

takie podminowane

i takie wybuchowe

skupione w sobie narasta

eksplozją rozładowuje

a przecież się nie rozpada

a przecież takie woskowe

upłynnia się

po chwili zastyga

w oczekiwaniu

i znów skumulowane

zionie bezsensownością

trzęsąc się samo w sobie

destruując w strukturze

w cyklu swej aktywności

zjadając fragmentami

z amplitudą przypadku

uwięzione

w małości

Copyright by Ewa Krzywka © 2012