Wiersze i Sztuka: Bajki wierszem pisane (cz II)

leśny koncert

Kukułka w lesie rozgłasza w pędzie,

że leśny koncert pod dębem będzie

o siedemnastej, zaraz po kawie.

Orkiestra z chórem zagra przy stawie.

Wytworni goście nadchodzą tłumnie:

bóbr wraz z małżonką - nadęty dumnie,

wiewiórka z kuną, sarna z jeleniem,

pani susłowa wraz z mężem leniem.

Na koncert przyszły kolczaste jeże,

zielony pluskwiak – oczom nie wierzę -

chudzina z niego, a się rozpycha,

na przednie miejsce z impetem wpycha.

Rak się wycofał, siadł w drugim rzędzie

czekając grzecznie co dalej będzie.

Już się zaczyna, wchodzi orkiestra.

Pięknie się kłania - nie ma maestra!

Patrzą po sobie, znów się kłaniają,

głową znak dają i zaczynają.

Po bębnach niedźwiedź pałkami wali

- słuchacze uszy pozatykali -

lis mu wtóruje na saksofonie,

zając na trąbie, już w innym tonie,

słowiki chórem trele śpiewają,

lecz pozostali je zagłuszają.

Taka zrobiła się kakofonia,

że nie wytrzyma i ucho słonia

w strasznym jazgocie. Hałas niemały.

Dżdżownice w ziemię się pochowały!

Wnet szary wróbel na scenie staje,

skrzydłami znaki muzykom daje:

chwileczkę... spokój.. zaraz...nie tak!

Będziecie teraz grać na mój znak!

Z wróblem zagrali koncert wspaniały.

Dyrygent z niego był doskonały

i chociaż mały - dźwięki ustawił,

sam przy tym także świetnie się bawił.

Zagrajcie jeszcze - słuchacze proszą.

Lisica - brawo, słucham z rozkoszą.

Na to odzywa się mądra sowa:

wiadomo - grupą trzeba kierować.

Bez dyrygenta każdy gra swoje,

wychodzą z tego marne przeboje.

dwa samochody

Raz się spotkały dwa samochody.

Jeden z nich stary, a drugi młody.

Jeden różowy, drugi zielony,

oba nadęte niczym balony.

Jeden był duży, drugi zaś mały.

Wzrostem do siebie nie pasowały.

Ten ciężarowy, ten osobowy,

większy na pace wiózł czarne krowy.

Jak w reflektory sobie spojrzały,

to się natychmiast wręcz zakochały,

oczy spuściły, zaczerwieniły

i spacer długi sobie zrobiły.

Po drodze pędzą dwa samochody.

Prowadzi stary, a za nim młody.

Gdy się do siebie poprzytulały,

krowy na łąkę powypadały.

Chodzą po trawie bezpiecznie krowy,

prowadzą przy tym długie rozmowy.

Wolą już chodzić stale piechotą,

niż z samochodu lądować w błoto.

Stoją przy drzewie dwa samochody,

wgniecione w siebie stary i młody,

bo się w rozpędzie pocałowały,

maski błyszczące porozbijały.

Trzeba kontrolę zawsze zachować,

nad emocjami lepiej panować

i czy to stary, czy młody będzie,

działać rozsądnie, a nie w rozpędzie.

chmura

Oj, ty chmuro! Z ciebie pada,

leje wszędzie. Nie wypada,

to nieładnie wszystko moczyć.

Powiedz, długo chcesz się boczyć,

wciąż z pochmurną chodzić miną?

Przyjemności cię ominą.

Nie oburzaj się bez przerwy.

Po co szargać sobie nerwy.

Może sposób znasz na pluchę?

Może uszyć ci pieluchę...

Chmura nagle pojaśniała

i z uśmiechem powiedziała:

Gdyby ze mnie nie padało,

wszystko by powysychało;

rzeki, trawy, zboże, drzewa.

Moja woda je podlewa,

gdy podsuszy letnia pora.

Ja napełniam też jeziora,

by zwierzęta wodę miały

i z pragnienia nie padały,

robię błoto i kałuże,

tak jak mogę dzieciom służę.

Kiedy przyjdą mrozy zimą,

to okryję świat pierzyną.

Bardzo dużo mam roboty,

głowa boli przez kłopoty,

zleceń wiele świat mi daje.

Z wami tydzień tu zostaję.

Skoro musisz, deszczem padaj,

ale jednak nie przesadzaj.

Czasem nie zrób nam powodzi!

Padaj tak, by nie zaszkodzić.

Gdy podlewasz, rób to z głową.

Co za dużo to niezdrowo.

krzywe lustro

Raz przy ścianie lustra ktoś postawił,

lecz zapomniał o nich i zostawił,

więc przez lata opuszczone stały,

z nudów mocno się powykrzywiały.

Przyszła myszka, tak się przestraszyła

gdy odbicie w lustrze zobaczyła,

że pisnęła, siebie nie poznała,

bo niezwykle długą szyję miała

jak żyrafa, no i nogi długie.

Z ciekawości, czy też lustro drugie

to potwierdzi, że dziś tak wygląda,

z nieśmiałością w drugim się przegląda.

Podskoczyła i natychmiast zbladła.

Tam był potwór na tafli zwierciadła!

Głowa wielka, brzuch jak balon duży.

Pomyślała: teraz kot się wkurzy.

Przecież przy mnie on jest liliputem,

łatwo mogę rozgnieść go mym butem.

Pewna siebie do kota pobiegła.

W konfrontacji niestety poległa.

Kot leniwiec tylko małą trącił,

ogon z łapką biedaczce przetrącił,

bo w odbicie myszka uwierzyła.

Przez iluzję życie by straciła.

Nie wierz lustrom, niektóre są krzywe.

To co widzisz może być fałszywe.

zegar i czas

Zegarmistrz zrobił zegar wspaniały,

w drewnianej skrzyni, rzeźbiony cały.

W środku jest tarcza, wskazówek para,

które wirują w rytmie zegara.

Czasem zwalniają albo przyspieszą,

bywa, że stają z czego się cieszą,

z cyfry na cyfrę wciąż przeskakują,

czas odmierzają i go wskazują.

Nad tarczą mieszka kukułka stara,

kuka gdy przejdzie godzina cała.

Wykuka swoje, w zegarze schowa,

wyjdzie jak będzie godzina nowa.

Chętnie bez przerwy by tak kukała

lecz wtedy dzieciom spać by nie dała.

Pan czas wciąż biegnie bez zmordowania.

Zegar odmierz każdy krok drania.

Choć stale chodzi to w miejscu stoi,

bo biedak nie ma nóg mili moi!

Czas nim się bawi, części postarza,

on tylko tyk-tyk, tyk-tyk powtarza.

Nawet gdy stanie to się starzeje,

coś mu gdzieś pęka, gdzieś pordzewieje.

Kiedyś był młody, dziś ledwo dyszy.

Tego, że tyka już sam nie słyszy.

Ach, gdyby nogi zegary miały,

to by przed czasem pouciekały.

Ciekawe co by się wtedy stało,

czy wszystko zawsze młode zostało?...

woda i ogień

woda dumna i spieniona

ciągłym ruchem już znudzona

raz na łąkę się wylała

i leniwie przeciągała

aż tu nagle ją zagadał

ogień co trawę podjadał

tuż przy lesie zadymiony

mówi do niej – szukam żony

bardzo się tym zadziwiła

myśli – teraz będę miła

szybko brwi rozprostowała

w uśmiech twarz poukładała

z szarej coraz bardziej czysta

patrząc na nią – wręcz przejrzysta

wdzięczy się i prowokuje

plany już na przyszłość snuje

on zanurzył w niej swe oczy

widząc obraz tak uroczy

– pięknie błyszczysz i falujesz

wdzięczną taflą wręcz czarujesz

zrobić chciał większe wrażenie

więc rozpalił swe płomienie

już po drzewach pnie się w górę

rozkładając dymu chmurę

pali dąb i dwa jesiony

krzak – w zalotach uniesiony

patrzy woda oniemiała

fala złości w niej przybrała

gdy kolejne objął drzewo

pomyślała – dosyć tego

nie chcę wciąż oglądać zgliszczy

rozpalony wszystko niszczy

krótką chwilę odczekała

i wzburzona go zalała

tak zgasiła te amory

bez dyskusji – po co spory

wszystkie krople pozbierała

po czym gdzieś wyparowała

od tej pory to wrogowie

wspólne życie im nie w głowie

ogień z wodą – niedobrani

nigdy razem – zawsze sami

bajka moja jest prawdziwa

z żywiołami tak to bywa

pchła

Raz na drodze stała pchła;

mała, sprytna, podskakuje.

Zobaczyła nagle psa,

już na grzbiet psi się pakuje.

W sierść wczepiona szczypie, kąsa

w lewe ucho, potem w prawe.

Warknął pies spod swego wąsa:

w dokuczaniu to ma wprawę!

Chciał ją rozgnieść na pazurze,

lecz nic z tego, bo umyka!

Już zębami ściska w skórze

- ta ucieka spod języka!

Syczy biedak: oszaleję!

Ten krwiopijca mnie podjada

i do tego w nos się śmieje,

złośliwości wciąż dokłada.

W końcu miarka się przebrała.

Krzyknął: starczy, czas ochłody!

Teraz ci pokażę mała!

I pies susa dał do wody.

Znalazł sposób w psim rozumie,

aby pozbyć się insekta.

Przecież pchła pływać nie umie.

Kąpiel w wodzie - to recepta.

wiewiórka i bóbr

Nad leśną rzeką mieszkają zgodnie

stary Bóbr (doktor) po prawej stronie,

wiewiórka ruda na drugim brzegu,

w drzewie rosnącym przy dwóch dróg zbiegu.

Pani wiewiórce (ma dwoje dzieci)

z głowy bez przerwy coś uleci.

Coś chciała zrobić. Co? Poleciało;

w dzień pracy dużo, a czasu mało.

Gdy kaszkę dzieciom swym gotowała

znów przypaliła, bo zapomniała.

Wciąż tylko biega w tę i z powrotem

z drzewa na ziemię, zalana potem.

Dziś tort wypieka dla swoich gości,

lecz nie ma jajek, więc cała w złości

pędzi do sklepu. W połowie drogi

nie wie już po co, a bolą nogi.

Chce wziąć orzechy – gdzieś je schowała,

lecz gdzie? O rety! Już zapomniała

i nie ma nasion zebranych w lesie!

Też je posiała, a miała przecież!

Tort to specjalny – urodzinowy!

Ile lat kończy? Uciekło z głowy!

Liczy i liczy – przecież wiedziała

całkiem niedawno, gdy była mała.

W końcu wybrała się do doktora.

Przejęta mówi: och, jestem chora.

A co dolega? Doktor ją pyta.

Oj, nie pamiętam, stąd ta wizyta.

Wzrokiem poważnym pan bóbr ją bada.

Pomyślał chwilę i tak powiada:

przecież wiadomym jest moja droga –

co wyjdzie z głowy, poczujesz w nogach.

Ma rada prosta: by ulżyć głowie

notes z ołówkiem miej wciąż przy sobie.

Pan notes zawsze wszystko pamięta.

Przy nim zakończy się ta udręka.

pasożyt

pewien pasożyt ssał żywiciela

piątek i światek - nawet w niedzielę

ten zaś wysychał - aż w końcu padł

wtedy pasożyt zwyczajnie zbladł

bo zniszczył gałąź na której siedział

był głupi - wcześniej tego nie wiedział

nowomodna ciżemka

/z cyklu bajka dla dorosłych/

śmiał się wciąż but nowy

ze starego buta

poniżał wymyślał

stary tylko słucha

(podstawy solidne

mocną nicią szyte)

puszcza mimo ucha

w końcu nie wytrzymał
zaprawiony w marszu

przy zmiennej pogodzie

mówi do młodziaka

chcesz - zmierzmy się w chodzie

młody dał trzy kroki

przetarły się spody

jeszcze trzy kolejne

bokiem wyszły stopy

stary szedł do przodu

w tyle został nowy

bo ważna jest jakość

przemijają mody

swojskie jadło

jadą nasi z Ameryki

słychać śpiewy śmiechy krzyki

gospodarze ich witają

stoły suto zastawiają

a na stołach swojskie żarcie

jak w wykwintnej polskiej karcie

kiełbasy salcesony

i ogórek ukiszony

stoi smalec ze skwarkami

bigos z dwoma kapustami

są ziemniaki okraszone

i schabowe wypieczone

barszcz czerwony z pierogami

– zresztą dobrze wiecie sami

stoły wprost się uginają

gospodarze zapraszają

– jedzcie pijcie drodzy goście

są smażone ryby w occie

kwaśne mleko – wprost od krowy

sztuczne smaki – nie ma mowy

koper lubczyk i tymianek

czosnek chrzan i majeranek

nie ma to jak polskie jadło

oby nam się nie przejadło

pamiętajcie drogie dziatki

najsmaczniejsza kuchnia matki

popróbujcie zresztą sami

jej pierogów z jagodami

morał z tego się wykluje

to co swojskie to smakuje

Bajki wierszem pisane (cz II)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz