Wiersze i Sztuka: Bajki i wiersze dla dzieci

u fryzjera

Fryzjer zakład wybudował.

Tak usługi reklamował:

Jestem wprawny niesłychanie,

strzygę, golę, panów, panie,

mogę upiąć piękne koki

lub ułożyć zgrabne loki,

na życzenie pofarbuję,

pokręcone wyprostuję.

Przyszła owca długowłosa,

zarośnięta aż do nosa:

„Proszę pana, bardzo proszę

by pan ze mnie zrobił osę.”

Już nożyczki w ruch ruszyły,

talię pięknie wygoliły,

potem mycie, farbowanie.

Wszystko to nie było tanie,

a do tego długo trwało.

Klientce się podobało

i gdy w lustrze się ujrzała

to ze szczęścia zabeczała.

Istna osa, groźna mina,

owcy już nie przypomina,

żółto-czarna, a po bokach

niby skrzydła w lekkich lokach.

Dumna wraca do barana

Ten oniemiał ! „Oj kochana”,

mówi do niej, „no to teraz

wyjdziesz za mąż za fryzjera !”

Wszem wiadomo: i w Paryżu

też nie zrobią z owsa ryżu.

W skórze owcy lepiej chodzić

niż w straszydło się przerodzić.

pchła, komar i kleszcz

Po psim grzbiecie pchła skakała,

gdzie ukąsić się wahała,

nagle widzi pana kleszcza:

„Witam, niech się Pan nie wkleszcza,

więcej ruchu nie zaszkodzi,

gruby brzuch mieć nie uchodzi.

Może trochę się przejdziemy,

kropli rosy napijemy

i o życiu pogadamy.

Przecież czasu dużo mamy.”

Kleszcz wkleszczanie więc odkłada,

staje obok i powiada:

„Dawno pani nie widziałem,

od komara zaś słyszałem,

że jest pani mistrzem w skokach,

zgrabnie skacze po psich bokach.”

Pchła mu na to: „Och mój drogi,

przez skakanie bolą nogi.

Gdybym może skrzydła miała,

to bym sobie polatała

i do tego świat zwiedziła,

przy okazji odchudziła.

Taki komar to ma życie,

lata sobie wyśmienicie,

co dzień inne je śniadanie,

przez ruch szczupły niesłychanie.”

Komar z góry się odzywa:

„Powiem wam, że różnie bywa.

Odganiają od jedzenia,

gardło boli od bzyczenia,

wciąż polują na mnie ptaki,

w sumie los mój byle jaki.”

O posiłku zapomnieli,

bo w dyskusję się wciągnęli,

a tymczasem ich śniadanie

gdzieś uciekło niespodzianie.

Pies uniknął pogryzienia,

dyskutanci zaś jedzenia.

Czy owady, gady, ptaki,

ryby, ssaki i robaki,

czy to komar, pies, czy pchła,

każdy jakiś problem ma.

że raz kwoka jajo duże
pośród swoich w gnieździe miała,
z troską je wysiadywała.
Jej różnicy nie robiło
to, że jedno większe było.
Urodziły się pisklęta.
Lekko była tym przejęta,
że największe z nich dziób miało
trochę płaski i huśtało
nim na boki, gdy stawiało
pierwsze kroki, a do tego
nogi krótkie. Coś dziwnego.
Dłużej nad tym nie myślała,
zaraz wszystkie pokochała.
Dzieci żółte jednakowo,
byle się chowały zdrowo.
Poszła z nimi na podwórze,
chcąc pokazać starszej kurze.
Gdy z małymi w ziemi drapie,
duże się w kałuży chlapie.
Małe ko ko sobie gada,
duże kwa kwa odpowiada.
Gęś jej szepcze w ucho tak:
to nie kura, inny ptak.
Kwoka na to: no cóż trudno,
wszystkie dzieci kocham równo.

ciasto drożdżowe

siedzą drożdże nadąsane

bo w lodówce zapomniane

a tam ciemno lodowato

czas się rozgrzać – idzie lato

razem z mlekiem się sprężyły

i na zewnątrz wyskoczyły

wprost do misy która stała

obok z mąką i ziewała

cztery jajka krzyczą z półki

halo - weźcie nas do spółki

podskoczyły na dno wbiły

a skorupki zostawiły

cukier co ma uśmiech słodki

myśli - pewnie będą plotki

wskoczył w misce się rozpycha

zróbcie miejsce mi do licha

zerknął wiatr – będzie zabawa

staje obok wzrokiem bada

dmuchnął i rozkręcił wszystkich

wskoczył olej słysząc piski

słońce mocno zaświeciło

ciepło miło się zrobiło

rosną drożdże wraz z kumplami

i witają stół palcami

aż piekarnik się otworzył

formę na półce położył

moi mili – krzyczy – wchodźcie

i na blasze się rozgośćcie

już się wszyscy wgramolili

jeszcze my – słyszą po chwili

to rodzynki ze słoika

pchają się do piekarnika

zatrzasnęli w końcu drzwiczki

upał rozpalił policzki

pięknie się zarumienili

w smaczne ciasto zamienili

zrobić ciasto – prosta sprawa

a do tego jest zabawa

moja babcia tak mówiła

jak na drożdżach rośniesz miła

latawiec

Niegrzeczny, sprytny latawiec,

z papieru czapkę piękną miał.

Zrobił go stolarz, a krawiec

cieniutki sznurek przywiązał.

Latawiec ten, kolorowy,

różowo-żółty, w krateczkę,

na spacer zawsze gotowy

nakładał chętnie czapeczkę.

Bezpiecznie sznurek go trzymał

lecz urwis był z niego, że ho!

Wykręcał się i wyginał,

utrzymać w rękach nie szło.

Po niebie tańczył wesoło,

ogonem chmury rozganiał,

zataczał olbrzymie koło

i z góry wszystkim się kłaniał.

Szeleścił, furczał, terkotał:

„po co sznur szur-szur szuru szu”,

chór ptaków jemu wtórował:

„zerwij go, fru-fru, ćwir, gruchu”.

Sznurek go trzymał nad łąką,

a on chciał polecieć sam w świat,

przytulić gwiazdy i słonko,

zobaczyć kto księżyc kradł,

kto robi chmury i z czego,

skąd mgła się bierze nad ranem,

czy tran jest z kranu traniego,

kto osłem jest, kto baranem.

Więc szarpnął mocno raz, dwa, trzy...

na dole krzyknął ktoś: „och, ach!”

Już sznurek o gałąź haczy,

napręża się i zrobił trach,

brzdęk i pękł. Spadał splątany.

Latawiec wzbił się ponad las

szybując w dal nieskrępowany

na wietrze śmiał się: „widzę was”.

Zagwizdał „fiu, fiu” gdzieś ptak

siedzący między drzewami,

a wrony na to: „krra, tak!”,

bociany: „kle, kle, leć z nami”.

Ej patrzcie, fiknął, opada,

zachwiał się...znów zanurkował

i przodem do góry spada,

...a teraz przód zapikował

w powietrzu robiąc spiralę.

Na drzewie niczym liść zwisa!

Połamał się!...Oj, ma karę...

Tak kończy się lot urwisa.

Czapeczka brudna, dziurawa,

splątany ogon aż strach

i mina też nieciekawa.

Nieszczęście takie, że ach!

Lepiej nie puszczać sznurka,

bezpiecznie wylądować

niż potem w kącie podwórka

bolące części masować.

ciotka plotka

Koło dębu sroka z sójką się spotkały.

Gadu-gadu, jak to ptaki, rozmawiały.

W zaufaniu sójka sroce powiedziała,

że się chyba w panu kruku zakochała.

Dał jej wczoraj dwa żołędzie,

ale czy coś z tego będzie?...

Na to sroka ze zdziwienia aż przysiadła,

w oczach szczęście, że wiadomość tę posiadła.

Ledwie sójka srokę pożegnała,

ta pospiesznie piórka przetrzepała

i do kawki z wiadomością zaraz leci:

moja droga, chyba z tego będą dzieci!

Pan kruk w sójce się zakochał - wyobraź sobie!

Wiem na pewno, choć nie mieści się to w głowie.

Mówię ci to w tajemnicy - będzie ślub!

Kawka aż się zakrztusiła, szczerzy dziób,

skrzydłem macha, szybko leci do kukułki

(od niedawna to najlepsze przyjaciółki).

Padniesz zaraz, to jest sprawa niesłychana,

cały las już huczy o tym dziś od rana.

Kuropatwa poślubiła pana kruka!

Już kukułka o tym w lesie głośno kuka.

Podchwyciła tę wiadomość pani czapla

i w szuwarach innym ptakom dalej papla.

Tak szło w las w sekrecie zawsze wszystko.

Podsłuchałam, stojąc przy sitowiu blisko,

że to kaczka ślub dziś wzięła z panem jeżem,

więc powtarzam wam, choć sama w to nie wierzę.

smaczna kromka

Kromka chleba już od rana biada,

że jest miękka i do tego blada.

Toster do niej: wskakuj we mnie,

będzie tobie tu przyjemnie.

Przyrumienię cudnie boki,

mogę zrobić nawet loki!

Na to kromka, długo nie czekała,

hyc – wskoczyła, już się opalała.

Druga za nią, jak to jest na świecie,

chce tak samo – to wiadome przecież.

Pięknie się dwie zrumieniły

i na talerz wyskoczyły.

Zimne masło myśli sobie:

takie ciepłe kromki obie...

więc się na nich położyło

i natychmiast rozpuściło.

Przyszła Ania, w kuchni głodna siadła,

apetyczne kromki z miodem zjadła.

Czy po to się opalały, aby Ani smakowały?...

szkodliwa złość

Na drzewie mrówka drugiej coś w złości mówiła,

na pewno dzisiaj bardzo się na coś wkurzyła.
Tupała przy tym gestykulując bez przerwy
i spadła z drzewa całkiem nieżywa - przez nerwy.
Leciała osa, zoczyła mrówkę i zjadła.
Po kilku chwilach z bólu żołądka też padła.
Zjawił się szerszeń i osę pożarł ze smakiem.
On też niedługo skonał w boleściach pod makiem.
Widziała żaba, myśli - przysmaczek, skoczyła.
Gdy go przełknęła, zaraz w boleściach się wiła.

Pomyślał motyl, co siedział na czubku kija:
złość jest trująca - kolejno wszystkich zabija!

Copyright by Ewa Krzywka © 2013

żaba i zebra

Miku – fiku, fu – miku,

siedzi żaba na chodniku,

zła okropnie.

Jak nie zostać rozjechaną?

Ruch potworny, bo to rano,

w deszczu moknie.

Chciała przejść na drugą stronę,

auta jadą jak szalone,

więc rozsądnie

patrzy w lewo, potem w prawo.

Chyba utknę tutaj – brawo,

to już po mnie!

Nagle zebra, bez pośpiechu,

idzie z siatką gdzieś do sklepu

po zapasy.

Widzi, żaba jest w rozterce,

a że dobre miała serce,

więc swe pasy

na ulicy położyła.

Przejdź po białych pasach miła

– żabie rzekła.

Żaba jej podziękowała,

z pasa na pas poskakała

i uciekła.

wyspa

Pływał w falach sztuczny kraj.

Rządził nim nadęty Naj.

Nos do góry, w środku siedział

i najlepiej wszystko wiedział.

Naj – to Krzysio był z przeciwka

(ciemne włosy, krótka grzywka).

Tak koledzy go nazwali

przez to, że się ciągle chwalił.

On; najzręczniej muchy łapał,

na najwyższy płot się wdrapał,

miał najlepsze samochody

i największe zjadał lody.

Kraj był wyspą kolorową,

nadmuchaną i gumową,

na niej palma z kokosami,

obok pałac z okienkami.

Chociaż wyspa całkiem duża,

Naj sam pływał – wszystkich wkurzał.

Nawet dwie armaty były!

Raz, gdy obie wystrzeliły,

słychać było wielki syk

i powietrze wyszło w mig.

Na dno poszedł z gumy kraj.

Głupią minę zrobił Naj.

Najśmieszniejsze w tym to było,

że powietrze uchodziło

także z Krzysia. Stał w kapoku,

a w basenie dzieci z boku

tak się głośno z niego śmiały,

że się zrobił całkiem mały.

Czasem zwykłe małe dziury

mogą spuścić w dół nos z chmury.

łakomczuch

Jasio to obżartuch wielki,

lubi ciastka i karmelki.

Oj, apetyt ma nie lada!

Przy nim ginie czekolada.

Wszystko zjada jak za dwóch,

potem stęka – boli brzuch!

Wciąż do kuchni się podkrada,

i zapasy z szaf wyjada.

Zawsze mówi, że nic nie je,

a sam aż się z tego śmieje.

Zjadł zająca, mikołaja

z cukru, potem słodkie jaja.

Taki z niego wielki chwat,

że i słonia nawet zjadł!

Słoń był duży, z czekolady,

nasz zuch dał słoniowi rady.

Raz pochłonął ciepłe pączki,

chyba dziesięć i gorączki

wielkiej dostał – ból okropny!

Jęczy, stęka, cały mokry.

Przyszedł doktor – słucha, bada

i Jasiowi tak powiada:

to jest za łakomstwo kara,

w końcu się przebrała miara!

Jeść z rozsądkiem – wielka sztuka.

Taka z tego jest nauka.

kot

Kot rozbójnik inne koty

wciąż napadał – też dla psoty.

Drapał, szarpał, gryzł – no cóż

- tylko się unosił kurz.

W walkach stracił jedno ucho.

Nie popuścił nawet muchom.

Ciągle chodził potargany,

ogon cały poszarpany.

Zobaczyłam go na płocie

- brudny, wytarzany w błocie.

Zapytałam: co byś chciał?

A on na to słodkie: miauuuu.

Może byś się napił mleka?

On zaś jakby na to czekał.

Mru mru, mru mru – odpowiada,

już przy moich nogach siada.

Teraz leży na kanapie.

Najedzony mruczy, chrapie.

Pochowane ma pazury.

Już nie w głowie awantury.

Gdy do domu późno wracam,

on z radości coś wywraca.

Tak, z wielkiego rozbójnika,

domowego mam psotnika.

malarka

weszło do ogrodu słonko

obudzeni – żuk z biedronką

w kroplach rosy twarz umyli

i ubrania odświeżyli

na zielonym stole wystawione czary

kwiatów pełnych smaków – pyłki i nektary

do syta się posilili

stary żuk zasnął po chwili

biedronkę ogród zachwycił

barwami za serce chwycił

sztalugi ze źdźbła zrobiła

a na nich liść rozłożyła

maluje z werwą pędzlami

bajkowy obraz – farbami

zlatują się z nieba ptaki

kukułki wróble i szpaki

zwabione farb kolorami

siadają obok grupami

to mistrzostwo pędzla – ćwierkają kukają

zachwycone dziełem w kółko wychwalają

a w ogrodzie poruszenie

przyleciały wnet szerszenie

rozglądają się warzywa

co to ptaki tak porywa

patrzą – a tu kolorowo

wiercą się i kręcą głową

bzyczą szumią i zgrzytają

gdy jej obraz oglądają

burak czerwony ze złości

dynię rozdęło z wściekłości

ogórki zazdrość już kisi

fasoli raczej to wisi

kalafior zamyka oczy

a w środku robak go toczy

spojrzenia zawistne mają

z niesmakiem się odwracają

chwast – złośliwy wielce – do góry wyrasta

rzucił długie cienie – po słońcu i basta

zasmuciła się biedronka

patrzy – obok wzdęta stonka

pyta więc ją – co zrobiłam

czym was dzisiaj tak wkurzyłam

na to żuk zbudzony zgiełkiem

ziewnął przeciągając z wdziękiem

machnął leniwie odnóżką

mówi – nie przejmuj się duszko

gdy coś lubisz – rób to dalej

i z talentem pędzlem szalej

zawiść gryzie jak zły pies

kiedy rozum kradnie bies

każdy kto ma olej w głowie

– to jest piękne – tak ci powie

puszysta zabawa

Wyszło piórko na podwórko

i spotkało zwinny wiatr.

Spytał: Puszku dokąd idziesz?

Ono na to: zwiedzić świat.

To po drodze nam Puszeczku

oparł wietrzyk ucieszony.

Chodź, zabiorę cie ze sobą,

pozwiedzamy obce strony.

Wyruszyli w świat szeroki

z lekkim piórkiem zwiewny wiatr,

zostawiając wciąż na niebie

swojej drogi biały ślad.

Piórko chmurką jest puszystą,

roztrzepaną czapkę ma.

Wietrzyk psotnik wciąż figluje,

w chowanego sprytnie gra.

Przemykają nad dachami.

Wiatr raz ciągnie ją raz pcha.

Uśmiechają się do ciebie.

Ich zabawa wiecznie trwa.

Czasem spotkasz ich przypadkiem

spacerując razem z dziadkiem.

Krążą tak już lata długie.

Będzie kilka setek lat,

a za każdym okrążeniem

pozmieniany widzą świat.

polowanie na motyle

Groźny krokodyl wstał wściekły rano,

bo na śniadanie nic mu nie dano.

Głód ściska, skręca, grają wnętrzności,

przekrwione oczy pełne ma złości.

Przeczyścił zęby, minęła chwila,

pomyślał: dzisiaj złapię motyla.

Siatkę przerzucił sobie przez ramię,

z zacięciem ruszył na polowanie.

Stanął na łące z torbą przy pasie.

Jeśli nie motyl to wpadnie ptaszę.

Niezgrabnie biega, siatką wywija,

trudno utrzymać mu trzonek kija.

Motyle sprytnie go omijają,

śmieją się, drażnią , na nos siadają.

Wściekłość rozsadza ogromne cielsko,

stracił cierpliwość całą - anielską.

Nagle coś spada na niego z góry,

pysk mu krępuje, wiąże pazury,

wkłada biedaka do ciemnej paki..

- Żegnajcie ryby, żaby, ślimaki!

Oj nędzny finał mu zgotowano.

Nie on motyla - jego złapano.

Wiec w swej pamięci proszę zachować

by na motyle już nie polować.

Jeśli zaś życie tobie obrzydło,

zaczniesz polować – możesz wpaść w sidło.

królowa balu

Hej, w przedszkolu wielki bal!

Przystrojona każda z sal;

serpentyny, balony,

kolorowe pompony,

dzieci pięknie ubrane,

za rośliny przebrane.

Ogrodowa niedziela!

Jest sałata, morela,

orzech, rzepa i gruszka

żółty narcyz, pietruszka.

Miedzy nimi nadęta

róża w kolcach, przejęta,

czy zostanie królową,

najpiękniejszą, balową!

Gdy zagrali "łamańca",

proszą różę do tańca.

Ten co tańczyć z nią chciał,

zaraz w krzyk: oj, ał, ał!

Jej kolcami pokłuty,

wolał iść do cykuty

albo tańczyć z fasolą –

zresztą wszyscy ją wolą,

więc koronę dostała,

i królową została!

Bo choć tylko zielona,

to najmilszą jest ona.

Najeżyła się róża,

pociemniała jak burza:

zrzucę kolce – będę miła!

Właśnie tak postanowiła.

Bajki i wiersze dla dzieci

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz